Seter irlandzki czerwono-biały to silny, atletyczny pies z pierzastą, średniej długości sierścią w kolorze białym z czerwonymi łatami. Dorosłe psy mają około 58,5-68,5 cm wzrostu i ważą około 37-32 kg.
Korzenie setera irlandzkiego czerwono-białego, blisko spokrewnionego z seterem irlandzkim sięgają XVIII wieku, aczkolwiek mogły istnieć już wcześniej, gdyż wzmianki o czerwono-białych psach myśliwskich można znaleźć już w XVI wiecznej literaturze. W XVII i XVIII wieku setery były popularnymi psami sportowymi u szlachty ziemiańskiej i większość była czerwona-biała. Pod koniec XIX wieku ulubieńcami stały się psy o maści jednolitej czerwonej i seterom czerowono-białym groziło wyginięcie. Na szczęście po Pierwszej Wojnie Światowej pozostało ich na tyle dużo, że hodowcy mogli odtworzyć rasę.
Seter irlandzki czerwono-biały to łagodny, posłuszny, dobry pies. Szczęśliwy i kochający towarzysz oraz zapalony pies pracujący. Jest energiczny i wymaga aktywności od swego właściela.
Jak wiele ras, seter irlandzki czerwono-biały może cierpieć na dziedziczne schorzenia oczu oraz dysplazję stawów biodrowych (która może doprowadzić do problemów z poruszaniem się). Z tego powodu przed reprodukcją ważne jest przebadanie ich wzroku i stanu stawów biodrowych. Mogą również mieć skłonności do zaburzeń gastrycznych.
Seter irlandzki czerwono-biały to energiczny, aktywny pies. Potrzebuje co najmniej dwóch godzin spacerów dziennie, w tym wolnego biegania.
Duże psy mają większy apetyt niż małe rasy. Ponadto potrzebują innego doboru składników odżywczych, w tym minerałów i witamin.
Szczotkowanie i czesanie zalecane jest kilka razy w tygodniu, zwłaszcza piórowych partii (dłuższe włosy na ogonie, tyłach kończyn, klatce i brzuchu), w przeciwnym razie będą się kołtunić.
Mimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję.
