Berneński Pies Pasterski cechuje się arystokratycznym wyglądem i jest jednym z najbardziej atrakcyjnych psów pracujących pochodzących ze Szwajcarii. Jego sierść ma miękką, jedwabistą okrywę i gruby podszerstek. Maść podstawowa ma kolor kruczoczarny z białymi znaczeniami na pysku, klatce piersiowej, łapach i końcu ogona. Głęboki kasztanowy kolor zwany podpalaniem oddziela czarną maść od białej na nogach i policzkach. To silny, krępy pies. Dorosła suka osiąga wzrost 58-66 cm, a pies 64-70. Zarówno pies jak i suka ważą 40-44 kg.
Łagodny pies, który uwielbia życie rodzinne, idealny towarzysz. Są czułe, cierpliwe i szybko nawiązują kontakt z dziećmi i w razie potrzeby chronią je. Powinny przebywać z ludźmi, potrzebują ich uwagi. Obcych witają szczekaniem, ale potem uspokajają się. Jeśli w okresie szczenięcym będzie miał kontakt z kotami lub innymi zwierzętami domowymi, w przyszłości zaakceptuje je w domu.
Historia berneńskiego psa pasterskiego, zwanego także berneńczykiem, sięga 2000 lat wstecz, kiedy Rzymianie napadli Szwajcarię, wtedy jeszcze Helvetię. Przybyli z własnymi poganiaczami i psami stróżującymi dla bydła. Rzymskie psy zbliżone wyglądem do mastiffa zostały skrzyżowane z psami pasterskimi, które potrafiły przetrwać w ciężkich warunkach pogodowych panujących w Alpach. Ta krzyżówka miała również na celu złagodzenie ich temperamentu. Owczarki były wykorzystywane jako siła pociągowa do transportu wyrobów wełnianych lub nabiału chodząc od wioski do wioski.
Najczęstszą przypadłością u berneńskiego psa pasterskiego jest podatność na agresywne nowotwory. Z tego względu żyją krótko. Podobnie jak inne duże rasy, cierpią na dysplazję stawów biodrowych (która może doprowadzić do problemów z poruszaniem się). Z tego powodu przed reprodukcją ważne jest przebadanie stanu stawów biodrowych.
W wieku szczenięcym należy ograniczyć aktywność ruchową, żeby zapewnić prawidłowy rozwój kości i stawów. Po osiągnięciu roku można je spuścić ze smyczy, żeby się wybiegały. Dorosłe bernejczyki potrzebują około godziny ruchu w ciągu dnia.
Duże psy mają większy apetyt niż małe rasy. Ponadto potrzebują innego doboru składników odżywczych, w tym minerałów i witamin. Berneńskie psy pasterskie są podatne na wzdęcia i problemy żołądkowe. Mniej obfite, częstsze posiłki mogą zminimalizować to ryzyko.
Aby zapobiec plątaniu się włosów i zmniejszyć ilość liniejącej sierści zaleca się codzienne szczotkowane. Włosy między opuszkami powinny być regularnie przycinane.
Mimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję.
