Jedna z najbardziej rozpoznawalnych ras. Bernardyny są wysokie i masywne. To muskularny pies o potężnej, imponującej głowie, zdolny do przemierzania trudnych terenów niespiesznie i płynnie. Umaszczenie może mieć pomarańczowe, mahoniowe pręgowane, rude pręgowane lub białe z łatami w tych kolorach. Dorosły pies mierzy co najmniej 75 cm, suka 70 cm. Waga waha się pomiędzy 68 a 91 kg.
Bernardyny wzięły nazwę od klasztoru na Wielkiej Przełęczy Świętego Bernarda, założonego w 980 roku przez Świętego Bernarda z Menthon, dającego schronienie wędrującym przez niebezpieczną alpejską przełęcz pomiędzy Szwajcarią a Włochami. W 1707 roku przepracowani mnisi zdali sobie sprawę, że psy o ponadprzeciętnym węchu, silne i wodododporną siercią są wręcz stworzone do ratowania pielgrzymów. Dzięki temu ukierunkowaniu powstał program hodowlany, a rasę nazwano mastifami alpejskimi. Jest wiele historii o wspaniałych ratownikach, w tym o najsłynniejszym psie imieniem Barry, który ocalił 40 osób.
Charakter bernardyna można określić jako "potulny gigant". Są to pogodne, wierne, kochające, rodzinne psy. Lojalne i rzadko szczekają, ale w razie potrzeby będą bronić ciebie i swój teren. Nie mają najmniejszych problemów z akceptacją innych zwierząt gospodarskich. Młode psy należy jak najwcześniej uczyć chodzenia na smyczy - nieciągnięcia, gdyż w wieku późniejszym trudniej będzie ich tego oduczyć.
Najbardziej poważnym schorzeniem, często spotykynam u Bernardynów są różne choroby kości, w tym rak kości oraz epilepsja i choroba serca. Jak wiele innych ras, bernardyny cierpią na dziedziczne schorzenia oczu oraz dysplazję stawów biodrowych (która może doprowadzić do problemów z poruszaniem się). Z tego powodu przed reprodukcją ważne jest przebadanie ich wzroku i stanu stawów biodrowych.
Szczenięta bernardynów należy stopniowo przyzwyczajać do aktywności, by uniknąć nadmiernego nacisku na rosnące kości i stawy. Nawet przy dorosłych psach należy uważać na przeciążenia. To wszystko, oraz ich wielkość sprawiają, że nie potrzebują nadmiernej ilości ruchu - wystarczy godzina dziennie.
Psie giganty mają większy apetyt niż małe rasy. Ponadto potrzebują innego doboru składników odżywczych, w tym minerałów i witamin. Bernardyny są podatne na wzdęcia i problemy żołądkowe. Mniej obfite, częstsze posiłki mogą zminimalizować to ryzyko.
Bernardyny występują w dwóch typach - gładko i szorstkowłose. Gładkowłose mają krótką sierść, szorstką - długowłose. Szczotkowanie nie jest problematyczne, oprócz ilości cierści do wyczesania! Należy je szczotkować lub czesać kilka razy w tygodniu i usuwać zgubione włosy. Zaleca się też czyszczenie uszu i regularną kontrolę oczu, zwłaszcza u psów z opadającymi powiekami. Bernardyny to czyste psy, ale mają tendencję do ślinienia się.
Mimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję.
