Groenendael to średniej wielkości pies o długiej sierści i solidnej budowie ciała. Często jest mylony z owczarkiem niemieckim, ale jest wyższy, szczuplejszy, ma mniejszą głowę a jego ruchy są bardziej dynamiczne. Umaszczenie jest czarne. Dorosły pies osiąga wzrost 61-66 cm a suka 56-61 cm. Waga oscyluje w granicach 27,5 - 28,5 kg.
Groenendael jest oddany i przywiązany do właściciela i chce mu towarzyszyć we wszystkim. W niektórych sytuacjach może w nim odzywać się instynkt psa stróżującego. Bronią domu i rodziny, nie zaleca się prowokowania do obrony w wieku szczenięcym, ponieważ może agresywnie bronić właściciela w codziennych sytuacjach. Wymagana socjalizacja.
Owczarek belgijski występuje w czterech odmianach: groenendael, tervueren, malinois i laekenois, których nazwy pochodzą od regionów Belgii w których zostały wyhodowane. Te pracowite psy były znane już w średniowieczu. W 1890 roku profesor belgijskiej Wyższej Szkoły Weterynaryjnej ustalił standardy dla wszystkich odmian owczarka belgijskiego. Psy były do siebie podobne, różniły się jedynie rodzajem sierści. Kolejnym krokiem była reprodukcja psów według wytycznych dla danej odmiany. Groenendael powstał w wyniku skrzyżowania czarnej suki belgijskiego psa pasterskiego z innym czarnym psem pasterskim. Ich miot zapoczątkował tę odmianę owczarka belgijskiego.
Jak wiele innych ras, wszystkie odmiany owczarka belgijskiego mogą cierpieć na dziedziczne schorzenia oczu oraz dysplazję stawów biodrowych (która może doprowadzić do problemów z poruszaniem się). Z tego powodu przed reprodukcją ważne jest przebadanie ich wzroku i stanu stawów biodrowych.
Wymaga co najmniej dwóch godzin aktywności ruchowej dziennie. Doskonale radzą w sobie w dyscyplinach agility i obedience. Groenendael jest bardzo aktywnym psem dlatego nie jest odpowiednią rasą dla osób długo przebywających poza domem.
Duże psy mają większy apetyt niż małe rasy. Ponadto potrzebują innego doboru składników odżywczych, w tym minerałów i witamin.
Długowłosa szata wymaga czesania kilka razy w tygodniu. Składa się z długiej, prostej i gęstej warstwy wierzchniej oraz bardzo gęstego podszerstka. Pies ma dłuższą sierść niż suka oraz bujniejsze owłosienie wokół szyi.
Mimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję.
