Owczarek belgijski tervueren jest średniej wielkości, długowłosym psem o masywnej budowie. Często jest mylony z owczarkiem niemieckim, ale jest wyższy, szczuplejszy, ma mniejszą głowę a jego ruchy są bardziej dynamiczne. Umaszczenie ma płowe, rude lub szare ze śladami czarnego nalotu na końcach włosów. Dorosły pies ma 61-66 cm wzrostu, a suka 56-61 cm. Waży między 27,5-28,5 kg.
Tervueren to wierny i oddany towarzysz, który będzie bronił swojego domu oraz rodziny. Jak u innych psów stróżujących, nie zaleca się zachęcania psa do obrony za młodu, może próbować bronić właściciela w nieodpowiednich sytuacjach. Instynkt obronny pojawia się samoistnie. Te psy mają ogromne poczucie humoru i bardzo szybko się uczą.
Owczarek belgijski występuje w czterech odmianach: laekenois, tervueren, groenendael i malinois, których nazwy pochodzą od regionów Belgii w których zostały wyhodowane. Tervueren jest bardziej zbliżony do groenendaela niż pozostałe dwa. Niektórzy uważają, że te dwa długowłose, płowe owczarki o czarnych końcach włosów zostały ze sobą skrzyżowane a ich miot zapoczątkował rasę tervueren. W 1940 roku rasa prawie wyginęła, ale w latach 50-tych XX wieku została odbudowana.
Jak wiele innych ras, owczarki belgijskie cierpią na dziedziczne schorzenia oczu oraz dysplazję stawów biodrowych (która może doprowadzić do problemów z poruszaniem się). Z tego powodu przed reprodukcją ważne jest przebadanie ich wzroku i stanu stawów biodrowych. Ta odmiana owczarka belgijskiego ma skłonności do epilepsji.
Te owczarki potrzebują co najmniej dwóch godzin ruchu dziennie oraz odpowiedniej stymulacji umysłowej. Szybko się uczą, doskonale radzą sobie w psich dyscyplinach sportowych takich jak agility, obedience i innych. Są aktywne i nie nadają się do domów, w których będą zostawiane na cały dzień.
Duże psy mają większy apetyt niż małe rasy. Ponadto potrzebują innego doboru składników odżywczych, w tym minerałów i witamin.
Jego długa sierść wymaga dużego nakładu pracy. Wierzchnia warstwa jest długa, prosta i obfita a podszerstek niezwykle gęsty. Suki linieją dwa razy w roku, a psy zazwyczaj raz.
Mimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję.
