Pirenejski pies górski wygląda na bardzo silnego, a jednocześnie doskonale wyważonego i eleganckiego. Ma potężne tylne partie ciała. Jego ruchy są niespieszne, stabilne i płynne. Jego umaszczenie jest białe, czasem z łatami borsuczymi, wilczastymi, bladożółtymi, pomarańczowymi lub podpalanymi, występującymi na głowie, uszach i nasadzie ogona. Dorosły pies ma co najmniej 70 cm wysokości i waży 50 kg. Dorosła suka ma co najmniej 65 cm wysokości i waży 40 kg.
Pirenejski pies górski pochodzi z Pirenejów, łańcucha górskiego między Francją a Hiszpanią. Dokładna historia tej rasy nie jest znana, ale na terenach Francji psy tego typu strzegły zwierząt hodowlanych od tysięcy lat. Znaleziono ich skamieniałe kości, datowane na 1800-1000 lat p.n.e. Przed rewolucją francuską psy tej rasy często strzegły zamków na południu Francji. Nie wiadomo, które rasy przyczyniły się do powstania pirenejskiego psa górskiego, ale prawdopodobnymi kandydatami są kuvasz węgierski, owczarek z Maremmy oraz anatolian. We Francji pirenejskie psy górskie do dziś strzegą owiec i bydła przed złodziejami i drapieżnikami.
Pirenejskie psy górskie są serdecznymi psami do towarzystwa. Mogą jednak być agresywne w stosunku do innych psów o zbliżonych rozmiarach. Nie ufają nieznajomym. Będą chronić właściciela i jego rodzinę przed każdym, kogo uznają za obcego. Pirenejskie psy górskie bywają uparte. Raczej nie nadają się dla osób, które nigdy wcześniej nie miały psa. Wymagają właściciela z doświadczeniem.
Z reguły pirenejskie psy górskie wykazują wysoką odporność. Jak wiele innych ras, cierpią jednak czasem na dysplazję stawów biodrowych (która może doprowadzić do problemów z poruszaniem się). Z tego powodu przed reprodukcją ważne jest zbadanie stawów biodrowych.
Szczenięta należy stopniowo przyzwyczajać do ruchu, żeby nie nadwerężyć ich rosnących kości i delikatnego ciała. Nawet u dorosłych psów wysiłek powinien być zwiększany stopniowo. Jak na swój rozmiar wcale nie potrzebują dużej ilości ruchu. Powinny mieć możliwość biegania bez smyczy oraz regularnego spacerowania.
Duże psy mają większy apetyt niż małe rasy. Ponadto potrzebują innego doboru składników odżywczych, w tym minerałów i witamin. Pirenejskie psy górskie są podatne na wzdęcia i problemy żołądkowe. Mniej obfite, częstsze posiłki mogą zminimalizować to ryzyko.
W przypadku psów tej rasy konieczne jest szczotkowanie i czesanie raz lub nawet dwa razy dziennie. To szczególnie ważne w okresie linienia. W przeciwnym razie sierść może się zmierzwić i nabrać niezdrowego wyglądu. Pirenejskie psy górskie wymagają też regularnego kąpania, a to niełatwe zadanie!
Mimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję.
