Seter szkocki jest dużym psem o głębokiej klatce piersiowej i muskularnych kończynach. Z wyglądu dumny i elegancki, a do tego silny i zdolny do wielogodzinnej pracy na polowaniach. Ma prosty, jedwabisty włos, czarny z podpalaniem oraz z obfitym piórem na kończynach, klatce piersiowej, brzuchu, uszach i ogonie. Dorosłe psy mają 66 cm wysokości i ważą 29,5 kg. Dorosłe suki mają 62 cm wysokości i ważą 25,5 kg.
Początki setera szkockiego sięgają 1620 roku, gdy znany był jako „czarno-płowy pies wystawiający”. Swoje pochodzenie zawdzięcza wyżłom hiszpańskim i wczesnym rasom spanieli. Alternatywna nazwa rasy, czyli „gordon”, pochodzi od nazwiska księcia Gordona, który otrzymał ją z hodowli w swoim zamku w Banffshire, w Szkocji, w 1827 roku. Gordony to jedyna szkocka rasa psów myśliwskich wyhodowana specjalnie do polowania na ptactwo, zwłaszcza na pardwy. Jest bardziej wytrzymała niż inne rasy myśliwskie. Seter szkocki dobrze radzi sobie podczas polowań na wrzosowiskach. Jest znany z przynoszenia z polowań większej liczby ptactwa niż inne psy myśliwskie, chociaż zdarza się, że zajmuje mu to więcej czasu.
Seter szkocki jest łagodnym, wrażliwym psem. To wspaniały towarzysz, pod warunkiem, że zapewnimy mu dostateczną ilość ruchu. W przeciwnym razie może być nadpobudliwy. Gordon jest towarzyskim, przyjacielskim psem. Będzie oddany właścicielowi, ale przyzwyczajenie się do nieznajomych może zająć mu trochę czasu. Trzeba pamiętać, że ma silniejszą wolę niż inne rasy myśliwskie i wymaga ciągłego szkolenia.
Jak wiele innych ras, setery szkockie cierpią czasem na dziedziczne schorzenia oczu oraz dysplazję stawów biodrowych (która może doprowadzić do problemów z poruszaniem się). Z tego powodu przed reprodukcją ważne jest przebadanie ich wzroku i stanu stawów biodrowych.
Psy tej rasy hodowano ze względu na ich siłę i wytrzymałość. Mają opinię najwytrzymalszych i najdłużej pracujących psów myśliwskich. Dlatego utrzymanie ich w zdrowiu i szczęściu wymaga dużej ilości ruchu - minimum dwóch godzin dziennie w przypadku dorosłego osobnika. Zaleca się zapewnianie im zajęcia, które pozwoli im wykorzystać instynty myśliwskie. Może to być np. węszenie i konkursy polowe.
Duże psy mają większy apetyt niż małe rasy. Ponadto potrzebują innego doboru składników odżywczych, w tym minerałów i witamin. Setery szkockie są podatne na wzdęcia i problemy żołądkowe. Mniej obfite, częstsze posiłki mogą zminimalizować to ryzyko.
Ponieważ seter szkocki jest psem o dość długim włosie, powinien być regularnie czesany, co najmniej dwa razy w tygodniu. Należy też regularnie czyścić mu uszy, ponieważ są one długie i obwisłe, przez co mogą blokować dopływ powietrza i prowadzić do infekcji.
Mimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję.
