Średniej wielkości pies o wyglądzie typowym dla szpica (stojące lisie uszy, gęsta sierść i krzaczasty ogon zawinięty nad grzbietem). Dorosłe psy mają 43-50 cm wysokości, suki 39-45 cm. Dorosłe osobniki ważą 14-16 kg. Umaszczenie rudo-złote lub rudo-brązowe na grzbiecie, z jaśniejszymi fragmentami oraz jaśniejszym podszerstkiem (szczegóły określa wzorzec rasy).
Szpic fiński od stuleci jest psem myśliwskim. W swojej ojczyźnie do dziś jest wykorzystywany przy polowaniach na głuszce i cietrzewie. Szczekaniem wskazuje myśliwemu położenie ptaka. W przeszłości brał udział w polowaniach na grubą zwierzynę, w tym na łosie i niedźwiedzie. Ze względu na hałaśliwość i odwagę był też świetnym psem stróżującym. Dziś rasa ta jest bardzo popularna w Finlandii. Jednak w drugiej połowie XIX wieku była na skraju wymarcia, ponieważ szpic fiński krzyżował się z innymi rasami. Ocalał jednak dzięki ciężkiej pracy i zaangażowaniu hodowców.
Szpic fiński jest przyjazny i pełny życia. To czujny, odważny pies, skory do polowania. Jest niezależny, ale też lojalny wobec bliskich. Lubi towarzystwo dzieci, co czyni z niego dobrego psa domowego. Z natury jest głośny i uciszanie go na zawołanie będzie wymagało szkolenia.
Z zasady szpic fiński nie cierpi na żadne istotne schorzenia.
Dorosły szpic fiński potrzebuje około godziny ruchu dziennie, ale z radością porusza się dłużej. Jak można się spodziewać, uwielbia zabawy przy zimnej pogodzie. Trzeba wziąć to pod uwagę! Z pewnością będą się w nim odzywać myśliwskie instynkty. Spuszczajmy go ze smyczy tylko w bezpiecznych miejscach, gdzie nie będzie narażony na ruch uliczny i gdzie będzie go można bez trudu przywołać.
Pies potrzebuje zbilansowanej diety, bogatej w składniki odżywcze i ciągłego dostępu do wody. Aby utrzymać psa w dobrej formie, ważne jest jego regularne ważenie oraz badania. Psa należy karmić przynajmniej dwa razy dziennie, zgodnie z zaleceniami producenta karmy.
Szpic fiński ma podwójną warstwę sierści o średniej długości, składającą się z gęstego i dość krótkiego podszerstka oraz szorstkiej warstwy wierzchniej. Na ciele ma sierść średniej długości, z dłuższymi piórami (na ogonie i po tylnej stronie kończyn). Sierść na głowie i po przedniej stronie kończyn jest krótsza. Wokół szyi i grzbietu występuje kołnierz, obfitszy u psów niż u suk. Konieczne będzie czesanie dwa razy w tygodniu, a w okresie linienia codzienna pielęgnacja.
Mimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję.
