Szpic miniaturowy jest drobnym, przyjaznym psem o wyrazistym charakterze. Wygląda jak miniaturowy lis. Jego sierść składa się z warstwy okrywowej o długim, odstającym włosie oraz z gęstego podszerstka. Z tego powodu szpic miniaturowy przypomina wyglądem puszystą kulkę. Miewa różne atrakcyjne umaszczenie - szczegóły określa wzorzec rasy. Dorosłe psy mierzą 18-30 cm, zależnie od budowy i odmiany. Pożądana waga to 1,8-2 kg w przypadku dorosłych psów i 2-2,5 kg w przypadku suk.
Szpice miniaturowe (zwane pomeranianami) prawie na pewno wywodzą się od arktycznych psów zaprzęgowych. Prawdopodobnie są spokrewnione ze szpicem wilczym, norweskim elkhundem i samojedem. Pierwsze wiarygodne wzmianki o tej rasie pochodzą z nadbałtyckiego Pomorza i sięgają XIX wieku. Wspomniane szpice były jednak dużo większe (ważyły ok. 13 kg). W miocie rodziło się około 10 szczeniąt. Największą popularnością cieszyły się te najmniejsze. W połowie XIX wieku pomeraniany rozprzestrzeniły się po Europie. W 1888 roku królowa Wiktoria zakochała się w psach tej rasy, co dodatkowo zwiększyło ich popularność. Brytyjscy hodowcy dążyli do uzyskania osobników jeszcze mniejszych rozmiarów z większą ilością sierści.
Szpice miniaturowe są psami pełnymi energii i bardzo lojalnymi wobec domowników. Uwielbiają być noszone, ale nie należy z tym przesadzać, bo powinny też stać na własnych nogach! Są bardzo głośne, więc świetnie sprawdzają się jako psy stróżujące. Mają łagodną, serdeczną naturę. Trzeba na nie uważać, zwłaszcza przy młodszych dzieciach, bo są dość delikatne i zdarzają im się złamania kończyn.
Jak wiele małych psów, szpice miniaturowe mogą cierpieć na tymczasowe wypadanie rzepek kolanowych (zwichnięcie rzepki). Inne często występujące problemy to schorzenia oczu, wypadanie włosów i problemy z tchawicą, wywołujące kaszel.
Szpice miniaturowe nie wymagają dużej ilości ruchu. Wystarczą im krótkie spacery lub bieganie z właścicielami po podwórku. Są jednak zdolne do pokonywania dużych odległości i wcale łatwo się nie męczą!
Psy miniaturki mają szybki metabolizm, spalają energię w krótkim czasie i potrzebują jeść często, ale mało. Karma dla małych ras zawiera odpowiednią ilość składników odżywczych i została podzielona na małe kawałki, dostosowane do ich niewielkiego pyska. To zachęca do gryzienia i wspomaga trawienie.
U dorastających psów wymagana jest bardziej intensywna pielęgnacja. Później wystarczy zająć się sierścią kilka razy w tygodniu. Należy regularnie sprawdzać stan podszerstka, zeby uniknąć jego zmierzwienia. Nie powinno się używać zbyt drobnego grzebienia, który może uszkodzić podszerstek. Sierść należy porządnie przeczesać grzebieniem, a potem lekko wyszczotkować. Od czasu do czasu przyda się strzyżenie okolic łap.
Mimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję.
