Szpic wilczy ma typowe cechy szpica: lisi pysk, małe sterczące uszy, gęstą, sterczącą sierść i puszysty, zakręcony na grzbiet ogon. Rasa jest średniej wiekości, dorosłe psy mają około 46 cm, suki 43 cm. Przeciętnie ważą 16-18 kg. Sierść jest połączeniem czerni i szarości, a miękki, gęsty podszerstek jest kremowy lub jasnoszary.
Blisko spokrewniona ze szpicem miniaturowym i innymi szpicami z Europy północnej, rasa szpic wilczy (keeshond) wzięła swą nazwę od Keessa de Gyselaera, lidera XVIII wiecznej Holenderskiej Partii Patriotów. Psy te trzymali zwykli, pracujący ludzie, więc znane są również jako 'holenderskie psy barkowe', gdyż mieszkały i pracowały na barkach, były psami stróżującymi i towarzyszami.
Szpic wilczy jest bardzo czujny, co czyni z niego psa stróżującego - ostrzega swoją rodzinę o wszystkim co uzna za niepokojące. To przyjacielski pies, towarzyski, szczęśliwy i kochający - często nazywanym uśmiechniętym holendrem.
Szpice wilcze to zdrowa rasa. Wiążą się z nią dwie choroby dziedziczne: epilepsja i schorzenie hormonalne (nadczynność przytarczyc). Badania genetyczne, dostępne w obu chorobach, należy przeprowadzić u wszystkich psów hodowlanych.
Szpic wilczy potrzebuje około godziny ruchu dziennie. Ten zajęty pies polubi swoją pracę psa stróżującego, patrolując dom i ogród. Sprawdźcie, czy szczekanie nie będzie problem dla sąsiadów, gdyż będzie ostrzegać o wszystkim co usłyszy na dworze.
Pies potrzebuje zbilansowanej diety bogatej w składniki odżywcze i ciągłego dostępu do wody. Aby utrzymać psa w dobrej formie ważne jest jego regularne ważenie oraz badania. Psa należy karmić przynajmniej dwa razy dziennie i zgodnie z zaleceniami producenta karmy.
Gęsta, stercząca, szorstka sierść jest obfita i utrzymanie jej w dobrej kondycji może być czasochłonne. Dzięki codziennemu szczotkowaniu sierść nie będzie się plątać, nie będzie skołtuniona, a czesanie jej nie stanie się przykrym obowiązkiem.
Mimo, że większość ras psów jest postrzeganych jako łatwo akceptujące dzieci, wszystkie zwierzęta powinny zostać przysposobione do obecności małego dziecka. Dzieci powinny zostać przygotowane do obecności zwierzęcia, nauczyć się szacunku dla jego natury oraz i poznać zasady bezpieczeństwa w codziennych kontaktach. Niezależnie od tego małe dzieci nigdy nie powinny być pozostawione z psami bez opieki dorosłych, którzy powinni nadzorować ich każdą interakcję.
